KORONA BİZDEN NE ALDI? BİZE NE VERDİ?

Sene başında Çin’de çıkan COVİD-19 yani korona görüldüğü 
günden beri hayatımızı değiştirdi, kurulu dünya düzenini alt-üst etti, eskisi gibi gezip dolaşamaz olduk, kimseyle tokalaşamayacak hale geldik. Belki de böyle olması gerekti kim bilebilir! Evlerimize tıkıldık kaldık, ne yapacağımızı bilemiyoruz artık.

Vefatları, hastaları es geçmek mümkün değil küresel bir pandemiye yakalandık ve çok yüksek  sayılarla karşı karşıyayız çünkü. Onları bir kenara koyarsak şunu anladık, aslında hiçbir şey değiliz, Yaradan’ın “Eşref-i Mahluk” olarak nitelediği insan; kendini çok büyük gördü, her şey kendine ait zannetti, öldürmeye, yakmaya, yıkmaya o kadar alıştı ki kendini kaybetti. Bizleri herkesten uzaklaştıran, yoğun bakım ünitelerine, ilaçlara, solunum cihazlarına bağlı kılan, bizleri öldüren o virüs değil bence.

Nasıl mı gelin anlatayım: bizleri bu hale sokan Suriye’de daha ölüm nedir bilmeyeceği yaşta ölüme alışan, kolunu bacağını kaybeden çocuğun ahıdır. Bizleri bu hale getiren şey cansız bedeniyle kıyıya vuran Aylan bebeğin ahıdır. Bizi bu  hale getiren şey açlığa bağlı olarak her gün yaklaşık 25 bin kişinin yaşamını yitirdiği dünyada, sadece Türkiye'de ise 1 yılda 1,7 milyar ekmek çöpe atılırken, 214 milyar liralık gıda israfı yapılmasıdır.Daha çok örneği var bunun. Bizim bu hale gelmemizi sağlayan en büyük faktör biziz, hak ettik bunu.

En azından temizliği öğrendik, kendimize geldik bir nebze de olsa, ölümün ne kadar yakın olduğu anladık, en önemlisi ne kadar aciz olduğumuzu hissettik iliklerimize kadar. Nefes alabilmenin, gökyüzünün, yaşamanın ne büyük nimet olduğunu fark ettik. Empati yapmayı öğrendik; hastalıkları, engelleri nedeniyle evinden çıkmayanların halini. Hani o çok beğendiğin ama aldığın, ihtiyacın olmadığın halde aldığın o kıyafeti giyemeyeceğini, ‘nereye gidiyoruz böyle’ demeyi öğrendik. Yardım etmeyi öğrendik. Paranın hiçbir önemi olmadığını, bizi mutlu etmediğini öğrendik, umarım öğrenmişizdir. Hasılı kelam kendimize gelelim, haddimizi bilelim Yaradan’a karşı. Bundan sonra hayatın kıymetini öğrenelim, ailenin, dostluğun, toplumsal aidiyetin değerini yeniden fark edelim, keşfedelim.

                                                                             Selam ve dua ile…

                                                                                                                     HASAN AKSOY