KENDİNE YAZAR

  “Bir elalemin çocuğuna bak, bir de bizimkine!” Yabancı gelmemiştir bu söz çoğumuza ya annemizden ya da babamızdan en az bir kere duyduğumuz bir söylem. “Ne elalemmiş be!” diyenler de olmuştur. Haksız da değil yani, sahiden kim bu elalem.   Çocukları çok başarılıdır hep, her şeyin en iyisi onlardadır da biz de sürekli kendimizi, hayatımızı ona göre şekillendirmeye çalışırız. Hani en basit örnekle düğün yaparken; salon daha büyük olsun, şu yemek de konsun, araba bu olmazsa olmaz, bunu da yapalım “elalem ne der yoksa?” Ne der ki elalem, dese ne olur en fazla? Hayatımızı, işimizi, eşimizi kısacası her şeyimizi birileri beğensin veya beğenmemezlik etmesin diye belli kalıplar içinde istemediğimiz şekilde yaşamaya mecbur kalmış bir haldeyiz. Artık kendimiz olmak yerine görünebilmeye çalışmak için yaşıyoruz. İyi insan olmak yerine; iyi insan görünebilmek daha cazip veya cömert olmak yerine cömert görünebilmek gibi. İkiyüzlülükten başka bir şey diyemeyiz buna. Evet, sosyal me...

Tüketim toplumu dediğimizde artık yabancı gelmiyor değil mi bize? Evet, üreten bireylerden tüketen bireylere bir göç başladı ve çok hızlı ilerledi. Bölgesel değil küresel olarak hem de. İngiltere’nin Cambridge şehrinden, Japonya’nın Osaka kentine kadar her yerde bu böyle. Gerçekten hiç üretmiyor muyuz, bu kadar tüketimin ne zararı var diyenler olabilir, olacaktır da. Duruma baktığımızda bir sistem karşımıza çıkıyor, sistem tek taraflı olarak tamamen tüketim dediğimiz olgu üzerine kurulu. Sürekli para harcamaya ve bir şeyler satın almaya yöneltiyor bireyleri. Popüler kültürün insanlara empoze ettiği: birilerine özenme, onlara benzeme güdüsünü sosyal medya çok rahatlıkla gerçekleştirebiliyor. İnsan vücudundaki dopamin kişinin mutlu olmasını sağlar, birey üreterek mutlu olmak yerine bunun basit yolu olan tüketim ile kendini mutlu etmeyi tercih ediyor çünkü bu yöntem daha rahat.   Özellikle pandemi döneminde hızlı bir popülizm yakalayan internet üzeri alışverişte sunulan çok bü...